Auschwitz Kampında Tüm İmkansızlıklara Meydan Okuyan Çiftin Aşk Hikayesi

Helen'le birlikte olmak ona cesaret veriyordu. Wisnia, kampa gizlice inşa edilen bir direkten tırmanarak kaçmayı başardı ve ardından Polonya'da yerel direniş gruplarına katıldı. Sadece 16 yaşında olmasına rağmen, hayatın ona öğrettikleriyle başa çıkmıştı. Artık sağlıklı görüntüsü kaybolmuştu, kilo ve güç kaybediyordu. David o anda kendisini öldüreceklerini düşündü ve depodan sorumlu komutanla yüzleşti. David'e göre Helen, onu görmek için sık sık gelip, orada olmak için bahaneler buluyordu. Bu da aşkın engel tanımaz gücünü gösteren bir apaçık kanıttı. Bir gardiyan, David'i bir zamanlar içinden cesetler çıkardığı hendeğin yanından sürükleyerek geçirdi ve onu bir su birikintisinin önüne bıraktı. Ceza bölgesinden asla canlı çıkamayacağından emindi. En ağır suçları işlemiş ancak affedilmiş mahkumlar Strafkompanie'ye naklediliyordu. Birinin Helen'e onun hakkında bilgi verdiğinden emindi. Birileri onun uçurumun kenarında olduğunu, ağır işlerde bir gün daha dayanamayacağını biliyor olmalıydı. Helen, Auschwitz kadın kampında Naziler için istatistiksel grafikler oluşturan bir grafik tasarımcısıydı. Artık karanlık yıllar geride kalmış ve bundan sonra müziğe olan sevgilerini ve daha güzel zamanların anılarını paylaşacaklardı. Her ikisi de 'ayrıcalıklı mahkûm' statüsüne yükseldi, ekstra tayın ve daha güvenli işler yapmaya başladı. Her ikisi de evlerini, ailelerini kaybetmişti ve şimdi sadece suçları Yahudi olmak olan bir yerde esaret altındaydılar. Cesaret, sebat ve biraz da şansla hayatta kaldılar. Birbirlerine not göndermeye de devam ettiler. Helen toplama kampına vardığında görevi ağır taşları kaldırmaktı. En az altı metre derinliğinde bir çukura düştü. David, bu noktada dış görünüşün ne kadar önemli olduğunu anlamıştı. Mahkûmları soğuğa karşı koruyacak az sayıda alan vardı. David, cezaevi koğuşundan kurtulduğu için daha da önemli hale geldiğini hissediyordu ve aslında bu durum azımsanacak bir başarı değildi. David esir alanlara şarkı söylerken Helen, kamp istatistiklerini içeren diyagramlar çizimi yapıyordu. Ama neredeyse beş aydır oradaydı. Bir subay David'in ayaklarının altındaki tahtayı tekmeledi. Her şey böyle başladı. Solgun mahkûmlar hep beşerli gruplar halinde hazırda bekliyordu. . Göze batmayacak şekilde küçük notlarla birbirlerine mesaj gönderiyorlardı ve zaman zaman da yolları kesişiyordu. Bir memur, ona ölümle tehdit ederken, David'in içinde bulunduğu çamur ve toprakla kaplı ortam, onun kabuslarını daha da korkunç hale getirdi. O ve diğer işçiler, dezenfekte edilmiş giysileri öğlen saatlerine kadar asmışlardı. Ve aslında David'in boynundaki ipin bağlanmadığı, David çukura düşünce anlaşıldı. Daha uzun ve yorucu saatler çalışarak el arabalarıyla çakıl taşıyor ve merkezi drenaj hendeğini kazıyorlardı. Auschwitz'te bu kadar uzun süre hayatta kalmak iyiye işaret olmalıydı. Biri ona göz kulak olmuş olmalı, diye düşündü. . . Mart 1943'te bir pazar öğleden sonrasında, David kaldığı sıcak yerde bir sarsıntıyla uyanmıştı. David Wisnia ise Auschwitz'den kaçmayı başaran nadir kişilerdendi. David, bu fırsatları kullanmayı öğrenmişti ve kendini sıcak bir yere atıverdi. Helen Spitzer, Auschwitz'de önemli bir pozisyonda olduğu için hayatta kalmayı başarmıştı. Belli ki bir süredir acı soğuğun altında bekliyorlardı. David, hiçbir zaman bir kadınla böyle bir zamanda tür bir ilişki içinde olacağını düşünmemişti. Polonya'nın soğuk rüzgârı ince giysilerin üzerinden esip geçerken ısınmak neredeyse imkansızdı. Kamptaki ölüm sayıları giderek artarken, Helen Naziler'e karşı koymak ve olmaması gereken yerlere gitmemek için yöntemler buluyordu. Kırmızı yanakları ise hala sağlıklı ve 'işe yarar' olduğunu gösteriyordu. Onu aradıklarını anladığında paniklemişti. David, Auschwitz'ta rahatlıkla geziniyordu ve her şey hava koşullarıyla başladı. Yorgunluktan uyuya kalan David, yoklamayı kaçırmıştı. Bu, David'in içinde büyük bir heyecan uyandırdı. Mahkumlar diğer mahkumlardan izole edildi. Bir grup SS adamı seyirci olarak yanında duruyordu. Grafik tasarımına ilgi duyan 23 yaşındaki Helen, Mart 1942'de Auschwitz kampına gönderilen ilk Yahudiler arasındaydı. Gardiyanlar ellerindeki coplarla toprak yollarda ilerliyor ve budaklı ağaçların altında komutlar yağdırıyordu. Bakışmaları ve kısa sohbetleri sanki hiç durmamış gibi devam etti. Uzun bir sessizlikten sonra, nihayet ilk adımlar atılmaya başlanmıştı. Önemli biri haline geldiğini biliyordu ama bu kadar insan onun için duruyorsa, düşündüğünden daha önemli olmalıydı. Strafkompanie ise acımasız işkence yöntemleriyle biliniyordu. Sadece bir şey onu tam bir umutsuzluktan uzak tutuyordu: Eğer yeni gelen biri olsaydı, işinin biteceğini, oracıkta infaz edileceğini düşündü. Helen Zipora Spitzer ve David Wisnia, Nazi Almanyası'nın en kötü şöhretli ölüm kampı olan Birkenau'da hayatta kaldıkları her anın son anları olabileceğini biliyorlardı. İşte bu, diye düşündü; bu iş böyle bitecek. Savaşın sona ermesiyle bu çift bir araya gelecek ve David, eşine savaş öncesi babasıyla opera ziyaretlerini anlatacaktı. . . David, Helen'in onun peşinde olduğunu düşünerek kendini mutlu hissetti. Şarkı söylemeyi seven 16 yaşındaki Polonyalı bir Yahudi olan David ise 9 ay sonra geldi. Pazar günleri öğleden sonraki nüfus sayımı saat 1'de yapılıyordu. David ise açlıktan ölmüş bedenleri taşıması için zorlanmıştı.

Auschwitz Kampında Tüm İmkansızlıklara Meydan Okuyan Çiftin Aşk Hikayesi

Mahkûmları soğuğa karşı koruyacak az sayıda alan vardı. Helen Zipora Spitzer ve David Wisnia, Nazi Almanyası'nın en kötü şöhretli ölüm kampı olan Birkenau'da hayatta kaldıkları her anın son anları olabileceğini biliyorlardı. Daha uzun ve yorucu saatler çalışarak el arabalarıyla çakıl taşıyor ve merkezi drenaj hendeğini kazıyorlardı. David'e göre Helen, onu görmek için sık sık gelip, orada olmak için bahaneler buluyordu. David, bu noktada dış görünüşün ne kadar önemli olduğunu anlamıştı. Sadece 16 yaşında olmasına rağmen, hayatın ona öğrettikleriyle başa çıkmıştı. Birinin Helen'e onun hakkında bilgi verdiğinden emindi. Önemli biri haline geldiğini biliyordu ama bu kadar insan onun için duruyorsa, düşündüğünden daha önemli olmalıydı. David, Auschwitz'ta rahatlıkla geziniyordu ve her şey hava koşullarıyla başladı. Mart 1943'te bir pazar öğleden sonrasında, David kaldığı sıcak yerde bir sarsıntıyla uyanmıştı. Pazar günleri öğleden sonraki nüfus sayımı saat 1'de yapılıyordu. David Wisnia ise Auschwitz'den kaçmayı başaran nadir kişilerdendi. Kamptaki ölüm sayıları giderek artarken, Helen Naziler'e karşı koymak ve olmaması gereken yerlere gitmemek için yöntemler buluyordu. Her ikisi de evlerini, ailelerini kaybetmişti ve şimdi sadece suçları Yahudi olmak olan bir yerde esaret altındaydılar. David o anda kendisini öldüreceklerini düşündü ve depodan sorumlu komutanla yüzleşti. Bu, David'in içinde büyük bir heyecan uyandırdı. Her ikisi de 'ayrıcalıklı mahkûm' statüsüne yükseldi, ekstra tayın ve daha güvenli işler yapmaya başladı. Yorgunluktan uyuya kalan David, yoklamayı kaçırmıştı. Ama neredeyse beş aydır oradaydı. Artık karanlık yıllar geride kalmış ve bundan sonra müziğe olan sevgilerini ve daha güzel zamanların anılarını paylaşacaklardı. Kırmızı yanakları ise hala sağlıklı ve 'işe yarar' olduğunu gösteriyordu. . Helen'le birlikte olmak ona cesaret veriyordu. David, bu fırsatları kullanmayı öğrenmişti ve kendini sıcak bir yere atıverdi. David esir alanlara şarkı söylerken Helen, kamp istatistiklerini içeren diyagramlar çizimi yapıyordu. David, hiçbir zaman bir kadınla böyle bir zamanda tür bir ilişki içinde olacağını düşünmemişti. İşte bu, diye düşündü; bu iş böyle bitecek. O ve diğer işçiler, dezenfekte edilmiş giysileri öğlen saatlerine kadar asmışlardı. Ve aslında David'in boynundaki ipin bağlanmadığı, David çukura düşünce anlaşıldı. Strafkompanie ise acımasız işkence yöntemleriyle biliniyordu. Onu aradıklarını anladığında paniklemişti. En ağır suçları işlemiş ancak affedilmiş mahkumlar Strafkompanie'ye naklediliyordu. Polonya'nın soğuk rüzgârı ince giysilerin üzerinden esip geçerken ısınmak neredeyse imkansızdı. David, cezaevi koğuşundan kurtulduğu için daha da önemli hale geldiğini hissediyordu ve aslında bu durum azımsanacak bir başarı değildi. Auschwitz'te bu kadar uzun süre hayatta kalmak iyiye işaret olmalıydı. . Şarkı söylemeyi seven 16 yaşındaki Polonyalı bir Yahudi olan David ise 9 ay sonra geldi. Cesaret, sebat ve biraz da şansla hayatta kaldılar. Helen, Auschwitz kadın kampında Naziler için istatistiksel grafikler oluşturan bir grafik tasarımcısıydı. David, Helen'in onun peşinde olduğunu düşünerek kendini mutlu hissetti. Biri ona göz kulak olmuş olmalı, diye düşündü. Sadece bir şey onu tam bir umutsuzluktan uzak tutuyordu: Eğer yeni gelen biri olsaydı, işinin biteceğini, oracıkta infaz edileceğini düşündü. Birbirlerine not göndermeye de devam ettiler. Göze batmayacak şekilde küçük notlarla birbirlerine mesaj gönderiyorlardı ve zaman zaman da yolları kesişiyordu. Her şey böyle başladı. En az altı metre derinliğinde bir çukura düştü. Bir gardiyan, David'i bir zamanlar içinden cesetler çıkardığı hendeğin yanından sürükleyerek geçirdi ve onu bir su birikintisinin önüne bıraktı. Helen toplama kampına vardığında görevi ağır taşları kaldırmaktı. . Uzun bir sessizlikten sonra, nihayet ilk adımlar atılmaya başlanmıştı. Birileri onun uçurumun kenarında olduğunu, ağır işlerde bir gün daha dayanamayacağını biliyor olmalıydı. Solgun mahkûmlar hep beşerli gruplar halinde hazırda bekliyordu. Gardiyanlar ellerindeki coplarla toprak yollarda ilerliyor ve budaklı ağaçların altında komutlar yağdırıyordu. Belli ki bir süredir acı soğuğun altında bekliyorlardı. Artık sağlıklı görüntüsü kaybolmuştu, kilo ve güç kaybediyordu. . David ise açlıktan ölmüş bedenleri taşıması için zorlanmıştı. Ceza bölgesinden asla canlı çıkamayacağından emindi. Savaşın sona ermesiyle bu çift bir araya gelecek ve David, eşine savaş öncesi babasıyla opera ziyaretlerini anlatacaktı. Grafik tasarımına ilgi duyan 23 yaşındaki Helen, Mart 1942'de Auschwitz kampına gönderilen ilk Yahudiler arasındaydı. . Bir memur, ona ölümle tehdit ederken, David'in içinde bulunduğu çamur ve toprakla kaplı ortam, onun kabuslarını daha da korkunç hale getirdi. Helen Spitzer, Auschwitz'de önemli bir pozisyonda olduğu için hayatta kalmayı başarmıştı. Bakışmaları ve kısa sohbetleri sanki hiç durmamış gibi devam etti. Mahkumlar diğer mahkumlardan izole edildi. Bu da aşkın engel tanımaz gücünü gösteren bir apaçık kanıttı. Wisnia, kampa gizlice inşa edilen bir direkten tırmanarak kaçmayı başardı ve ardından Polonya'da yerel direniş gruplarına katıldı. Bir subay David'in ayaklarının altındaki tahtayı tekmeledi. Bir grup SS adamı seyirci olarak yanında duruyordu.